Mózg niczym komputer ma wgrany systemem operacyjny, który tworzy świadomość i podświadomość. Elementem łączącym te dwa systemy jest EGO.

Świadomość każdemu kojarzy się ze świadomym podejmowaniem decyzji. Ale świadomość to myśli, uczucia i motywacje. To także zdawanie sobie sprawy z istnienia otoczenia, istnienia samego siebie. Świadomość to również zbieranie informacji w każdej sekundzie, przez zmysły, np. czy jest ci ciepło czy zimno, czy coś jest kwaśne czy gorzkie, gdzie jesteś i w jakim znajdujesz się stanie.

Ego jest trudnym typem. Składa się z twoich myśli, emocji, przekonań, zaadoptowanych norm społecznych, zasad i doświadczeń zaaplikowanych ci z zewnątrz, które uznałeś za swoje tak jakbyś z tego wszystkiego się składał. Twoje ego to zbiorowy umysł, który przyjąłeś i skonstruowałeś na tej podstawie obraz samego siebie. Ego tym samym tworzy iluzje ciebie jako osobnej, wyjątkowej istoty, którą nazywasz JA.

Ego ma w sobie cechę braku identyfikowania się z rzeczami, które są wokół ciebie. Przykład: to jest twój samochód, ale ty nie jesteś samochodem. Masz psa, pies jest twój, ale nie identyfikujesz się z psem. Różnicujesz zatem. Konsekwencją różnicowania jest to, że popadasz w przeświadczenie, że różnisz się od innych. Ta inność z kolei wprowadza cię w przekonanie, że jeśli jesteś inny, to jesteś wyjątkowy, ważniejszy, ważniejsze są twoje potrzeby, życie. Z czasem wszystko zaczynasz kategoryzować, wysuwając wniosek, że skoro jesteś inny, to najważniejszy, i włączasz samolubstwo. Budujesz tym samym swoją tożsamość, którą postrzegasz również jako lepszą niż innych. Wchodzisz na szczebel potrzeby posiadania zawsze racji.

Ego działa dzięki ocenom, podziałom i kategoryzowaniu. Karmi się nimi. Nadając subiektywną wartość ludziom, rzeczom, sytuacjom, nadajesz im szczególne subiektywne znaczenie. Oceniasz, dzielisz i kategoryzujesz.

Twoja subiektywna ocena człowieka, rzeczy, sytuacji nadaje temu wszystkiemu znaczenie. W innym wypadku (bez tej oceny, podziału itd.), coś, co by się wydarzyło, nie miałoby znaczenia. Przykład: obserwujesz kogoś, kto zostawia teczkę pełną pieniędzy. Ego mówi: ten, kto ją znajdzie, będzie miał szczęście, lub mówi: ten, kto to zgubił, ma nieszczęście. W rzeczywistości to twoje ego oceniło tę sytuację w taki czy inny sposób, nazwało i zakwalifikowało jako szczęście lub nieszczęście. Oceniając, klasyfikując ludzi, zdarzenia, automatycznie stosujesz, jak ci się wydaje, swoje własne normy, które nie są jednak twoimi normami, tylko wszczepionymi przez otoczenie.

Ego uznajesz za JA i swoją tożsamość. To iluzja. Wypadowa wielu krzywych wszystkich dni i działań drugiego człowieka na tobie.

Ego również karmi się „chceniem”. Chcę mieć lepszy samochód, chcę mieć większy dom, chcę mieć więcej pieniędzy. Chcę być wiecznie młody, młoda. Choć pragnienia stają się twoim motorem działań, to w rzeczywistości dążysz do zaspokojenia potrzeb innych, którzy wgrali ci program działań. Wyuczono cię, że nie możesz być gorszy od swoich instruktorów.

Twoje ego to również oczekiwania. Oczekiwanie na lepszy czas, na to, że wszystko pójdzie zgodnie z twoim planem, na lepszego partnera (nawet gdy jest dobry, to i tak coś się znajdzie, aby być z niego niezadowolonym i trzeba go „naprawiać” chociażby przez awanturę albo psychoterapię, bo ma być tak jak powiedziałeś czy powiedziałaś i nie inaczej)*, oczekiwanie na docenienie, szacunek, na potwierdzenie, że jesteś kimś wyjątkowym.

Nie ma co temu zaprzeczać, ani palić się ze wstydu. Jeśli należysz do gatunku homo sapiens fakt jest taki, że masz ego i poczucie, że uznanie twojej wyjątkowości przez innych jest jedyną gwarancją twojego bezpieczeństwa. To podstawa funkcjonowania ludzkiego umysłu, napęd do działań, ale też klucz do furtki otwierającej wojnę z samym sobą. Czym ego potężniejsze, tym bezpieczniej się czujemy. Czujemy się prezesami potężnego przedsiębiorstwa i wydaje nam się, że to, co robimy i kim jesteśmy, jest niesamowite. Kłopot w tym, że bycie prezesem doskonałym, jest tylko oceną innych na nasz temat. Próbując spełnić wszystkie warunki bycia doskonałym w oczach innych, wpadamy w galopady myśli, snujemy scenariusze, co może się wydarzyć i jak wtedy powinniśmy zareagować, próbujemy odgadywać nastawienie innych do nas samych, gonimy myśli produkujące różne rozwiązania, obsesyjnie snujemy plany, żeby zagwarantować sobie bezpieczeństwo, nie śpimy po nocach, bo ciągle myślimy i myślimy, aby nie być gorszym i jak spełnić oczekiwania innych, aby nie czuć się jak ten niechciany – ze względu na cechy zewnętrzne – Wojtek, którego nikt nie chciał wybrać do drużyny, tworząc zespół do gry w siatkę na lekcji wf. Tymczasem zaspokajanie naszego EGO rodzi stres i złe emocje.

* Temat komunikacji i budowania relacji będzie odrębnym tematem pod czarodziejskim tytułem: „Chcesz mieć rację czy relację”.

Aby zanurzyć się w odkrywanie ciała, proszę cię abyś przez minutę oderwał się od wszystkiego i popatrzył na swoje ręce.

Zrób to teraz.

Popatrz na swoje ręce i pomyśl ile zadań musiały wykonać przez te wszystkie dni do teraz. Może masz ochotę popatrzyć na swoje stopy? Albo na inny organ w ten sposób, skupiając uwagę przez minutę i myśląc ile i jak pracowała np. twoja nerka…

To twoje ciało.

Dzięki niemu poruszasz się i istniejesz. Możesz iść dzięki niemu na spacer do kina, na imprezę lub cokolwiek. Możesz skakać, tańczyć, pisać, grać. Smakować czekoladę, wąchać kwiaty, słuchać muzyki, stwierdzić, że nie lubisz widoku krwi, czy czosnku albo podziwiać piękne krajobrazy, dotknąć ręką kota lub psa, pomyśleć o kwaśnej cytrynie i zaobserwować, że z automatu nagromadziła ci się ślina w buzi na samo wspomnienie o tejże cytrynie.

Tam pod skórą, płynie krew. Krążą różne substancje odżywcze, i wszystko odbywa się poza twoją świadomością i ego, a odbywa się ciągłym procesem, tak jakby żyło własnym życiem, niezależnie od twojej woli. To obszar rządzony przez podświadomość, w której mieszkają wspomnienia, przeżycia, uczucia i emocje.

Pomyśl przez chwilę, że siedzisz na wzgórzach miasta. O zmroku. Patrzysz na miasto i widzisz tętniące życie, światła samochodów, światła domów, jeżdżące pociągi, latające samoloty, światła ulic, a na jednym z głównych skrzyżowań jest poważny wypadek. Widzisz jak pędzi karetka i straż na miejsce zdarzenia. Zbiegają się ludzie. Powstaje wielki korek. Na drugim końcu miasta odbywa się impreza, którą chroni wojsko aby po to aby uczestnicy nie zdemolowali okolicy …

A teraz przenieś ten obraz w głąb własnego ciała i pomyśl, że tam to wszystko identycznie wygląda tylko aktorzy i sceneria jest inna bo aktorami i scenerią są twoje komórki, tkanki, tworzące układy takie jak: ruchu, pokarmowy, nerwowy, układ dokrewny, oddechowy, moczowo – płciowy.

Wszystko co tam w środku jest, jest przede wszystkim pierwiastkami. W twoim ciele i ciele każdego człowieka znajduje się wiele pierwiastków chemicznych. Cztery z nich stanowią aż 96,3 % masy ciała człowieka. Tlen (65 %), węgiel (18,5 %), wodór (9,5 %) oraz azot (3,3 %), to podstawowy materiał budulcowy naszego organizmu, wchodzący w skład wody, węglowodanów, tłuszczy, białek, kwasów nukleinowych, witamin oraz hormonów.
Pozostałe pierwiastki to wapń, fosfor, magnez, sód, potas, chlor oraz siarka, żelazo, fluor, jod, cynk oraz miedź.

Twoje ciało.

Ty to wiesz, prawda? Chociażby z uwagi na fakt, że miałeś w szkole podstawowej fizykę, chemię i biologię. Jednak, czy kiedykolwiek popatrzyłeś na siebie w ten sposób? Zakładam, że przemknęło ci przez myśl, iż jesteś całą tablicą Mendelejewa (szczególnie jak palisz papierosy ) i pewnikiem raz w życiu chciało ci się pić wskutek spożycia alkoholu dzień wcześniej i wypiłeś pięć litrów wody z tej okazji, nie zastanawiając się nad tym, dlaczego brakuje ci wody i co ci każe ją pić. Kto by się nad tym aż tak zastanawiał, mając tyle zadań do wykonania każdego dnia. Zresztą nikt nas wcześniej nie nauczył, aby przez taki pryzmat patrzeć na siebie chociaż raz w roku i zdać sobie sprawę z tego, że jesteśmy atomami z wibrującymi w różnych kierunkach elektronami na orbitach i że w związku z tym każda komórka, każda tkanka, każdy układ wytwarza energię, pole magnetyczne oraz wibrację.
Interesujące, prawda? Jeśli jeszcze w to wszystko dołożysz przenikające zewsząd wszystkie organy światło, to twoje ciało będzie jak kolorowa tęcza, tętniąca życiem i wysnujesz wniosek – jestem maszyną! Jej! I jeszcze jaką piękną!

A ja ci zadam w tym momencie pytanie:

A co robisz, aby to miasto tętniące życiem funkcjonowało jak najdłużej w dobrym stanie?

Weź proszę teraz długopis i wypisz, co robisz dla swojego ciała, by było w stanie, w którym nic nie zakłóca jego życiu, nie niepokoi bólem czy skurczem mięśni, czy pękniętym naczynkiem na stopie?

Przeczytaj co napisałeś.